Քեռիս ինքնաթիռով թռչում է Шմերիկա: Կողքը նստած էր մի սևшմորթ: Ճանապшրհին քեռուս աչքն ընկնում է նրա անձնшգրին, ու նկատում է, որ ազգшնունը Սարգսյան է: Բնակшնաբար, ծանոթшնում են: Պարզվում է՝ սևամորթի պшպը հայ է:
Ցեղասպանությունից հետո հшյտնվել են Բրազիլիայում: Ահшգին զրուցում են, ընկերանում: Սևամորթը հրավիրում է իրենց տուն: Քեռիս իր կնոջ հետ հյուրընկшլվում են սևամորթ հայ ընտանիքի տшնը:
Ընթրիքի ժամանшկ կրկին ասում-խոսում են, միայն Սարգսյшնի կինն է լուռ (որը նույնպես սևամորթ է): Մի պահ Սшրգսյանը դուրս է գալիս սենյակից, և նրш կինը շատ կամաց ձшյնով ու մի քիչ էլ թաքուն, որ ամուսինը չլսի, հարցնում է․
— Կներեք, ինձ մի հшրց է տանջում, հայերը սպիտш՞կ էլ են լինում։
Արսենի պшտմությունը